“Hiçbir şeyi görmüyordu bu insanlar,
hiçbir şeyi bilmiyor ve hiçbir şeyin farkına varmıyorlardı,
hiçbir şey sesini işittiremiyordu kendilerine.
İster zavallı bir hayvancık, gözlerinin önünde kuyruğu titresin,
ister usta bir sanatçı bir ermişin yüzünde
insan yaşamının tüm umudunu, soyluluğunu, acılarını
ve insanı soluksuz bırakan tüm karanlık korkularını
tüyler ürpertici şekilde canlandırsın,
hiç fark etmiyordu, hiçbir şeyi göremiyor, hiçbir şeyden etkilenmiyorlardı.
Hepsi de gülüp oynuyor ya da birtakım işlerle uğraşıyorlardı;
sözde önemli işler peşinde koşuyor, acele ediyor,
bağırıp çağırıyor, kahkahalar atıyor,
birbirlerinin yüzlerine karşı geğiriyor,
ortalığı gürültüye boğuyor, espriler yapıyor,
üç kuruş için birbirlerine giriyorlardı;
hepsinin de keyfi gıcırdı, hepsinin tıkırındaydı işi,
kendi kendilerinden ve dünyadan şikayetçi değillerdi.”
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder