Ellerini havaya kaldıran çocukların parmak uçlarında açardım"
Bir Çiçek Olsaydım
Orhan Bilir
Kasım 2006
Ben çiçek olsaydım, illaki bir okul bahçesinde açmak isterdim.
Teneffüsleri iple çekmek, derslere gülerek katılmak isterdim.
İnciler gibi yazı yazmak, sular seller gibi şiir okumak isterdim.
Bir çiçek olsaydım, üşenmez, bazı dersler sınıflara koşardım.
Girdiğim sınıflardaki çocukların yanaklarında güller açardı.
Bir demet papatya olur, öğretmen masasına konardım.
Bazen bir narçiçeği olmak isterdim.
Soğuktan yüzü kızarmış çocukların yanağında açmak için.
Pembe bir toka olur, bulduğum saç örgülerine tutunurdum.
Hastalanan çocukların yerlerine oturur, boynumu bükerdim.
Uğurböceklerinin kanadında açar, yusufçuk kuşlarıyla oyun oynardım.
Ben bir çiçek olsaydım…
Ellerini havaya kaldıran çocukların parmak uçlarında açardım.
Bir çiçek olsaydım bana ellerini verir miydin?
Verseydin ben de sana mavi gözlü erguvanlar verirdim.
Bana bakışlarını verseydin, ben de sana nilüferler verirdim.
Kupkuru çölleri gül bahçesine çevirirdim.
Kırları çiğdemlerle, tepeleri sümbüllerle donatırdım.
Sana pembe etekli ağaçlar, badem gözlü bahçeler verirdim.
Sen bana kalbini verseydin, ben seni hiç unutmazdım.
Kuruyup solmazdım.
Üzerine karanfillerin sıcaklığını bırakırdım.
Sen bana gelseydin...
Seninle gülün yanağından alınmış taze bir nefes olurdum.
Bak son kez söylüyorum.
Ben çiçek olsaydım, bir okulun bahçesinde açmak isterdim.
Her yoklamada adım okunurdu.
Lale denince, nergis denince, nilüfer denince...
Yasemin denince...
“Buradayım!”, “Buradayım!” demek isterdim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder